Gorset stał się symbolem kobiecego zniewolenia. Podnoszono przeciw niemu argumenty polityczne, estetyczne, a przede wszystkim medyczne, uważając go za narzędzie zniewolenia kobiety. Z jednej strony ostro zwalczały go emancypantki, ale równie ważną rolę odegrali artyści (mowa o angielskich Prerafaelitach), którzy niejako "przy okazji" stworzyli nowy typ sylwetki kobiecej odzianej w proste, bezpretensjonalne, a jednocześnie wyrafinowane szaty. Podobny wpływ mieli członkowie grupy "estetystów" (Oscar Wilde), ale ich upodobanie do prostych strojów, podobnie jak forma sukni noszonych przez modelki Morrisa czy Rossettiego nie wynikało ze względów praktycznych. Strój symbolizował postawę twórczą albo wskazywał źródło inspiracji, dlatego większy oddźwięk społeczny miały wystąpienia kobiet - reformatorek. Pierwowzorem "stroju reformowanego" był wymyślony przez Elisabeth Smith Miller, a zrealizowany w 1851 r. przez amerykańską emancypantkę Amelię Bloomer kostium pozbawiony gorsetu, składający się z sięgającego kolan kaftana i związanych w kostkach pantalonów. Wywołał on wprawdzie wielkie zainteresowanie, ale został wykpiony i pierwsza próba reformy ubioru spaliła na panewce. Pierwszą organizacją walczącą o reformę ubioru była założona w 1856 r. w Nowym Yorku National Dress Reform Association, a w Europie angielskie Rational Dress Society (1881 r.) . Towarzystwo to zorganizowało w 1883 r. wystawę prezentującą jak na owe czasy bardzo nowoczesne wzornictwo, którego głównym dorobkiem była tzw. spodnio-spódnica (niem. Hosenrock). Pod koniec XIX wieku wiele wątków mających początek na Wyspach Brytyjskich podjętych zostało w Niemczech, które wówczas pilnie uczyły się na angielskich doświadczeniach.
W architekturze decydującą rolę odegrał Hermann Muthesius, późniejszy założyciel Werkbundu, natomiast w sprawach ubioru ważną rolę odegrała jego żona, Anna Muthesius. Działania reformatorskie miały konkretne ramy organizacyjne - urządzano sympozja i wystawy, przygotowywano projekty i podejmowano działania popularyzatorskie. W 1896 r. powstał niemiecki Związek dla Ulepszenia Kobiecej Odzieży, w 1899 r. w Berlinie zorganizowano wystawę modeli wzorcowych, a w 1903 r. ukazała się książka Heinricha Pudora Reforma ubioru. Rozważania o filozofii, estetyce i higienie ubioru. Praktyczne wnioski z tych rozważań wyciągnęła właśnie Anna Muthesius, projektując tzw. strój reformowany. W stosunku do sylwetki preferowanej przez Wortha reformowana suknia Muthesius była prawdziwą rewolucją.