1910 rok - 1920 roku.
Lata dwudzieste były okresem standaryzacji w modzie, której przeciwstawić się mogły jedynie silne indywidualności. Wyrocznią był wówczas dla wszystkich Paryż, ale oczywiście tylko nieliczne kobiety kupowały suknie w stolicy mody, głównie z przyczyn ekonomicznych. W dobie wielkiego kryzysu do dobrego tonu należało lansowanie rodzimego przemysłu i rzemiosła. Suknie szyte z jedwabiu z Milanówka, nosiły nawet pierwsze damy ówczesnej Rzeczpospolitej, czy ubiory szyte w renomowanym Domy Mody Bogusława Hersego w Warszawie. Inne kreacje były przywożone przez polskie elegantki ze stolicy mody - Paryża. Obok ubiorów pojawiają się nieodłączne akcesoria, doskonale oddające klimat epoki - biżuteria, torebki, kapelusze, rękawiczki, obuwie, a także meble, zastawy stołowe, czy używane przez ówczesne kobiety przybory do pielęgnacji urody.
Po I wojnie światowej dorożkę zastąpił samochód, padły trony cesarskie a reformatorom ubioru zapał przeszedł, bo Zachód poznawał uroki wolności, jazzu i alkoholu, a Wschód zaczął reformować nie tylko ubiór, ale wszystko. W ciągi dziesięciu lat od zakończenia wojny do Wielkiego Kryzysu w dziedzinie "wysokiej" mody wymyślono niemal wszystko, co nosi się do tej pory. Chyba najważniejszym trendem była likwidacja płci mody. Pojawiła się sylwetka chłopczycy (bez piersi, talii i bioder) i fryzura bob-cut, popularność zdobywał strój sportowy. Centrum mody pozostał Paryż, chociaż Francja stawała się coraz bardziej anachroniczna i wszystko co ważne w sztukach plastycznych i architekturze działo się gdzie indziej - w Wiedniu, Witebsku, Dessau, Warszawie, Nowym Yorku. Niemal cała tradycja francuskiej sztuki (którą w znacznej mierze tworzyli cudzoziemcy) wypalała się - do przeszłości należały już wystąpienia impresjonistów, fowistów i kubistów. Nawet kojarzony z Paryżem surrealizm wywodził się ze szwajcarskiego dadaizmu, a wśród jego głównych postaci Magritte był Belgiem, Dali Hiszpanem, Picabia pół-Hiszpanem, de Chirico i Licini byli Włochami, Ernst Niemcem, Arp pół-Niemcem, a Francuzi Breton, Eluard i Aragon byli poetami i nie uprawiali sztuk plastycznych. Paradoksalnie moda, z natury rzeczy niewiele mająca wspólnego z realnym życiem, ale zawsze potrzebująca "drogowskazów" stawała się ostatnią dziedziną, w jakiej Francja mogła jeszcze utrzymywać prymat.
1930 rok.
Moda lat trzydziestych podkreślała w sylwetce, ubiorach i dodatkach naturalne walory kobiecości. Stroje były zróżnicowane w zależności od przeznaczenia, ale wszystkie odznaczały się dopasowaniem do figury, podkreśleniem linii ramion, talii i bioder oraz wydłużeniem: w ubiorach codziennych często do połowy łydek, w wieczorowych aż do ziemi. Na co dzień kobiety najchętniej nosiły kostiumy z żakietem przypominającym męską marynarkę: poszerzonym poduszkami na ramionach, wciętym w talii, z wyłożonymi klapami; towarzyszyła mu wąska spódnica z kontrafałdą lub zaprasowanymi fałdami. Lubiono dopasowane bluzki, często dzianinowe, z poszerzonymi górą rękawami oraz opięte na biodrach spódnice. Suknie wieczorowe były albo bardzo obcisłe, „wężowe”, krojone ze skosu i na ogół pozbawione rękawów, albo z mocno dekoltowanym stanikiem, bolerkiem i sutą, kloszową spódnicą.
XIX-wieczna obyczajowość i moda przewidywała na każdą porę dnia inny rodzaj stroju. Lata 20-te wprowadziły w modzie męskiej swobodny styl i zwyczaj noszenia przez cały dzień jednego, wygodnego ubrania. W użycie weszły wełniane swetry z szetlandzkimi wzorami, tzw. pumpy (sportowe spodnie zapinane tuż pod kolanami), wygodne marynarki, a linię (London cut) wyznaczył angielski krawiec Frederick Scholte. Jego ubrania nosili Fred Astaire, Gary Cooper, Cecil Beaton, Laurence Olivier, Noel Coward, Ralph Fiennes, Manolo Blahnik. W stroju wieczorowym frak zastąpiony został przez tuxedo. Włoscy projektanci obuwia Salvatore Ferragamo i André Perugia stworzyli wzory damskich butów na wysokim obcasie (ponad 5 cm).
Okres beztroskiej mody lat dwudziestych zakończył się wraz z Wielkim Kryzysem w 1929 r.